To προπατορικό αμάρτημα κατά την Ορθόδοξη παράδοση.
εξομοίωση με τον Θεό
σχέση κτιστού και ακτίστου, φθαρτού και αφθάρτου, θνητού και αθανάτου
Η ενοχή του ανθρώπου είναι
η αμέλειά του, η αμετανοησία του και η άρνησή του να δεχθεί τη θεία ζωοποίηση.
Η αμαρτία προκύπτει από μια ανταρσία του ανθρώπου, [...] που επιδιώκει την ισοθεΐα ή την εξομοίωση με τον Θεό, όχι τη σχέση κτιστού και ακτίστου, φθαρτού και αφθάρτου, θνητού και αθανάτου, δημιουργήματος και δημιουργού αλλά επί ίσοις όροις. Τούτο σημαίνει διάρρηξη των σχέσεων [...] Ο θάνατος [...] πλήττει όχι μονάχα το είδος ή τη βιολογική υπόσταση, αλλά το πρόσωπο.
Η επαναστατημένη τάση της φυσικής ατομικότητας να απολυτοποιηθεί σε αυτοσκοπό, οδήγησε τον πρωτόπλαστο άνθρωπο στην ισοθεΐα, την αυτοθέωση και, αυτός ο τρόπος της ζωής δεν αντλεί ζωή από την ίδια τη ζωή, που είναι ο Θεός.
την ηθικοπνευματική του τελείωση και τη θέωσή του, πράγμα που θα επιτυγχανόταν μέσω της κοινωνίας του με το Θεό και της υπακοής στις εντολές του, ο άνθρωπος, παρασυρθείς από το διάβολο που κινήθηκε από φθόνο απέναντί του, θέλησε να φτάσει στην «ισοθεΐα»
εκπαίδευση και αειφορική διάσταση στον καθαγιασμό των Τίμιων Δώρων στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά τον βυζαντινό λειτουργικό τύπο
εξομοίωση με τον Θεό
επιδιώκει την ισοθεΐα ή την εξομοίωση με τον Θεό, όχι τη σχέση κτιστού και ακτίστου, φθαρτού και αφθάρτου, θνητού και αθανάτου
επιδιώκει την ισοθεΐα ή την εξο- μοίωση με τον Θεό, όχι τη σχέση κτιστού και ακτίστου, φθαρτού και αφθάρτου, θνητού και αθανά- του, δημιουργήματος και